Dag 13 Grensovergang Costa Rica - Panama

Van Cahuita naar de grensovergang van Costa Rica naar Panama is maar een klein stukje rijden. We komen langs bananenplantages die de afgelopen weken grotendeels verwoest zijn door de hevige regenval. Overal zijn mensen aan het timmeren om de huizen te repareren en er rijden vrachtwagens om de modder die op de plantages achter zijn gebleven weg te graven.
Opeens staat iedereen stil voor de grensovergang. De president van Costa Rica komt in convooi het land in. Als de stoet voorbij is mogen we weer verder rijden richting de grens.
Terwijl we verder rijden krijgen we instructies van onze reisleiderster over hoe we ons moeten gedragen, want de de medewerkers van de grenscontrole zijn nogal streng. We moeten ons liefste gezicht opzetten en vriendelijk naar ze lachen, want als je het eenmaal met ze aan de stok krijgt is dat niet best.
Even later wordt ons busje staande gehouden door vier grensmedewerkers. Geheel uitgerust met kogelvrij vest en machinegeweer stapt een van hen de bus binnen. De overige drie controleren de bus aan de buitenzijde en houden de wacht. Iedereen zet z´n liefste gezicht op en is doodstil wanneer de man onze paspoorten controleerd (in Nederland worden zulk soort gasten uitgelachen als ze bij de douane zo patserig met hun knuppel staan te zwaaien, maar hier heeft iedereen ontzag voor ze). Gelukkig is alles in orde en kan de bus zijn weg vervolgen.

Eenmaal bij de grensovergang aangekomen moeten we allemaal de bus uit. De chauffeur moet de bus apart aangeven. Wij moeten ons eerst uitschrijven uit Costa Rica, dan een brug overlopen en ons in laten schrijven in Panama. De brug die we overmoeten is niet heel veilig. Hij bestaat uit aan elkaar gelaste geroeste staalplaten (waar de gaten in zitten) en wat houtenbalken waar de vrachtwagens overheen mogen rijden. Af en toe ontbreekt er een balk en moet je uitkijken dat je daar niet in het gat valt.

Eenmaal in Panama aangekomen vallen duidelijk de verschillen op tussen Costa Rica en Panama. Hier zien de mensen er anders uit (ze lijken qua uiterlijk meer op indianen), het land is armer (meer kapotte huisjes/krotjes), meer bedelaars en kleine jongetjes die je schoenen willen poetsen voor geld (zelf hebben ze verrotte schoenen aan en zijn hun enkeltjes al helemaal doorgezakt van het slechte schoeisel).
In Panama zijn de hotels ook een stuk minder van kwaliteit dan in Costa Rica. Daar waren we door de reisleidster al op voorbereid, maar het valt al met al nog best mee.